او خواهد آمد ،

دوای درد دردمندان ،

آرام دل مستمنــــــــدان ،

انتقـــــــام گیرنده ی خون شهیدان ،

و منقم خون جدش حسیـــــــــن علیه السلام

خـــــواهـــــــــد آمـــــــــــــد

ادامه مطلب...


برچسب ها : مهدویت  ,

                زلـف شـب را به سراپـای سحـر می ریــزم     تا خود صبح به راه تو قمر میریزم

ساحل چشم من از شوق به دریا زده است!   چشم بسته به سرش،موج تماشا زده است!

جمعه را سرمه کشیدیم ،مگر برگردی!  با همان سیصد و فرسنگ نفر برگردی!

زندگی نیست ،ممات است تو را کم دارد!    دیدنت ارزش آواره شدن هم دارد!

از دل تنگ من ،آیا خبری هم داری؟    آشنا ،پشت سرت مختصری هم داری؟

منتی بر سر ما هم بگذاری ، بد نیست!    آه ،کم چشم به راهم بگذاری ،بد نیست!

نکند منتظر مردن مایی ،آقا؟    منتظرهات بمیرند،میایی آقا ؟

به نظر میرسد این فاصله ها کم شدنی ست!    غیر ممکن تر از این خواسته ها هم شدنی ست!

دارد از جاده صدای جرسی می آید!    مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید!

منجی ما به خداوند قسم آمدنی ست!    یوسف گم شده ی اهل حرم آمدنی ست!

تا ظهورت چقدر فاصله داریم آقا                      آه از جمعه ی بی تو گله داریم آقا... 

رفته بودی که بیایی چقدر طول کشید          خدمتت عرض نکردیم ... سحر طول کشید

ما برای خود اگر اینهمه گفتیم بیا                         نذر کردیم به پای تو بیافتیم بیا...

تو طبیب دل غمدیده ما یی آقا                     ما که مردیم بیا پس تو کجایی آقا

مگر این که تو بیایی و حیاتم بدهی      مگر این که تو از این وضع نجاتم بدهی

دست برداری ازین غیبت طولانی اگر        من به پای تو بریزم ...طلبی جانی اگر

از تو دنبال تو بودن نکند سهم من است    فقط از هجر سرودن نکند سهم من است

من شب جمعه قرار تو دلم میخواهد                   صبح فرداش کنار تو دلم میخواهد...

                                                                                                                                                                                                                  شعر از صابر خراسانی

   ای کاش ببینیم همه ماه نهان را
      همراه طلوع تو شروع رمضان را
      با تلخی اشک غمت افطار نمودیم
      از مسجدمان تا که شنیدیم اذان را
      چندیست که چشمان زمین بی تو ندیده است
      از باد صبا آن نفس مشک فشان را
      تلخند زبانها بگذار از تو بگویند
      تا نام تو تغییر دهد طعم دهان را
      قلبی که ز خاک کف پاهای تو دور است
      صد سال نخواهیم برایش ضربان را
      هرگاه که با تو به مناجات نشستیم
      یک بار هم احساس نکردیم زمان را
      گیریم که از دیدن تو چشم بپوشیم
      آقای دل ما! چه کنیم این دلمان را ؟
      امسال رسیدیم که از سفره زینب
      بر دست گدایان بدهی لقمه نان را
      خون گریه روز و شبت از غصه زینب
      باعث شده در کام بگیریم زبان را
      برگرد که از کوفه نه، از کرب و بلا نه
      از شام بپرسی سبب قد کمان را

شاعر : محمد بیابانی